Τη διενέργεια Συμβουλίου Πολιτικών Αρχηγών για τα Τέμπη προκειμένου η υπόθεση να οδηγηθεί στο Πενταμελές Συμβούλιο και στους δικαστές πρότεινε ο Νίκος Αλιβιζάτος, ομότιμος καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου του Πανεπιστημίου Αθηνών, σχολιάζοντας τις εξελίξεις που αφορούν στο ζήτημα των Τεμπών.
«Χωρίς πρωτοβουλία της κυβέρνησης κάτι τέτοιο (σ.σ. να ξεκινήσει η προανακριτική) δεν μπορεί να γίνει διότι εκείνη έχει το καρπούζι, έχει και το μαχαίρι. Δηλαδή θα μπορούσε κάλλιστα ο υπουργός Δικαιοσύνης, ο ίδιος ο πρωθυπουργός να πει είμαστε σε μία τέτοια κατάσταση, ελάτε εδώ κυρίαρχοι όλων των κομμάτων, σας προτείνω λοιπόν, να κάνουμε αυτό. Χωρίς αυτό δεν μπορεί να προχωρήσει (…). Σας προτείνω λοιπόν, να πάμε κατευθείαν στη Δικαιοσύνη, στο πενταμελές συμβούλιο και σε δικαστές. Είναι οι μόνοι οι οποίοι θα μπορούσαν να εκτονώσουν την ένταση», ανέφερε ο Νίκος Αλιβιζάτος.
Πρόσθεσε επίσης: «Σε αυτή τη φάση είναι να πεισθεί ο κόσμος ότι στα δικαστήρια θα πάνε όλοι εκείνοι για τους οποίους υπάρχουν ενδείξεις σοβαρές ότι ενέχονται. Πρέπει λοιπόν, όλοι να συμφωνήσουν ότι αυτό θα γίνει διότι μπορεί ο καθένας να προβάλλει αντιρρήσεις (…). Αν υπάρχει όμως, πολιτική αντίκρουση η ευθύνη δεν θα είναι της κυβέρνησης (…). Ένα συμβούλιο πολιτικών αρχηγών. Αυτή είναι η πρότασή μου και μακάρι να μπορούσε να γίνει έτσι ώστε να κατευθύνει την υπόθεση απευθείας στη δικαιοσύνη χωρίς να υπάρχουν όλα αυτά τα φίλτρα τα οποία προβλέπονται και τα οποία κατά τη γνώμη μου, το πολιτικό σύστημα έβαλε στο ίδιο το Σύνταγμα για να προστατευθεί από παγίδες (…). Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι κάποιο νόημα έχουν αυτά τα φίλτρα αλλά σε στιγμές σαν και τη σημερινή, ενόψει του τι θα συμβεί αν τα πράγματα αφεθούν ως έχουν, έχω την εντύπωση ότι πρέπει να απλοποιήσουμε πολύ τις διαδικασίες», είπε στο Πρώτο Πρόγραμμα ο Νίκος Αλιβιζάτος.
Και συμπλήρωσε: «Η ισχύουσα νομοθεσία και ο νόμος και το Σύνταγμα, το άρθρο 86, σε ό, τι αφορά, επαναλαμβάνω, τους υπουργούς, προβλέπει τέσσερα διαφορετικά φίλτρα για να φτάσει η υπόθεση στο ακροατήριο του Ειδικού Δικαστηρίου: Το πρώτο είναι η σύσταση προανακριτικής επιτροπής. Το δεύτερο είναι το πόρισμα της προανακριτικής επιτροπής. Αν παραδείγματος χάριν, πει η προανακριτική Επιτροπή της Βουλής ο Σιαφάκας και ο Αλιβιζάτος πρέπει να πάνε στο δικαστήριο, δεν πάει στο δικαστήριο η υπόθεση. Πάει στο πενταμελές Συμβούλιο Δικαστών. Τρεις αρεοπαγίτες, δύο σύμβουλοι Επικρατείας, του Ειδικού Δικαστηρίου του άρθρου 86, πληρωμένοι δικαστές, έμπειροι εξ ορισμού, γιατί είναι ανώτατοι δικαστές, οι οποίοι πάλι κρίνουν πχ ο Αλιβιζάτος και ο Σιαφάκας υπάρχουν σοβαρές ενδείξεις διότι μπορεί παρ’ όλα όσα είπε η Βουλή, να τα είπε από πολιτικό φανατισμό ή οτιδήποτε άλλο. Και έτσι, στο παρελθόν το Πενταμελές Συμβούλιο έχει σταματήσει τη δίωξη στο υπουργοδικείο, δηλαδή υπουργών που διώκονταν (…). Στη συγκεκριμένη περίπτωση λοιπόν, είναι να καταστήσουμε τυπική, δεν μπορούμε να την παραλείψουμε διότι το Σύνταγμα την προβλέπει την πολιτική διαδικασία πριν πάνε οι ενεχόμενοι (Τριαντόπουλος, παλαιότερα είχε ακουστεί το όνομα Καραμανλή και Σπίρτζη), για την ταχύτερη δικαστική εκκαθάριση να μετατραπεί σε απλώς τυπική διαδικασία ή προανακριτική επιτροπή, δηλαδή με αίτημα τριάντα βουλευτών, το οποίο πρόκειται να το υποβάλει από ότι κατάλαβα το ΠΑΣΟΚ, αλλά καλό θα ήταν να το υποβάλουν τριάντα βουλευτές από όλα τα κόμματα-να γίνει προανακριτική επιτροπή η οποία να αναφέρει σε ένα κατάλογο όλα τα ονόματα τα οποία έχουν ακουστεί, συν ενδεχομένως ως συνενόχους άλλα πρόσωπα. Θέλω να πω λοιπόν, με βάση τα πορίσματα τα οποία μέχρι σήμερα έχουν γίνει γνωστά, να τα στείλει λέγοντας ότι για τα συγκεκριμένα πρόσωπα εμείς δεν μπορούμε να αποφανθούμε, αλλά υπάρχουν ενοχοποιητικά στοιχεία, σοβαρά, δηλαδή ενδείξεις να τα στείλουν στο δικαστικό συμβούλιο, το οποίο θα κρίνει, θα παραπέμψει, αλλά μπορεί και να θέσει στο αρχείο, τους μη ελεγχόμενους (…). Η Βουλή πρέπει να παραπέμψει και όχι η προανακριτική, να βγάλει δηλαδή ένα πόρισμα, τυπικό η προανακριτική, ότι με βάση τις συγκεκριμένες ενδείξεις αυτά τα πρόσωπα ενέχονται και προτείνω την παραπομπή τους στο Ειδικό Δικαστήριο. Και να αποφανθεί ομόφωνα, κατά τη γνώμη μου, χωρίς συζήτηση, η Ολομέλεια της Βουλής ότι αυτά τα πρόσωπα παραπέμπονται στο Ειδικό Δικαστήριο. Δεν θα πάει στο ακροατήριο η υπόθεση αν προηγουμένως εκεί πρέπει να κάνει σοβαρότατη δουλειά το πενταμελές Δικαστικό Συμβούλιο».
«Και αυτό το λέω στηριζόμενος όχι μόνο στο ένα κοινό αίσθημα που αισθάνεται κανείς διάχυτο αυτή τη στιγμή στην ελληνική κοινωνία και που η εκδήλωσή του ήταν σε μεγάλο βαθμό ή μάλλον αποκλειστικά αυθόρμητες θα έλεγα, συναθροίσεις της προπερασμένης Κυριακής, αλλά το βλέπει κανείς και στις δημοσκοπήσεις. Είτε πρόκειται για τους κυβερνώντες είτε πρόκειται για τη δικαιοσύνη, υπάρχει ένα ζήτημα, μια κρίση αξιοπιστίας (…). Και για να μη γίνει πάλι γενική απαξίωση του πολιτικού συστήματος, όπως έγινε κακή ώρα το 2010 με τα γνωστά τρελά αποτελέσματα όπως πλατείες κτλ, έχω την εντύπωση λοιπόν, ότι χρειάζεται η λήψη μέτρων και μάλιστα άμεσα. Δεν μπορεί να είναι μόνο οι ρυθμοί της δικαιοσύνης που να δίνουν το στίγμα του πού ακριβώς βρισκόμαστε. Διότι, ένας δικαστής εύλογα θα μας πει ότι θέλω να κάνω τη δουλειά μου σοβαρά και δεν μπορεί να με παρασέρνει το αίτημα για ταχεία εκκαθάριση. Δεν μπορούμε να στείλουμε στη φυλακή αθώους ανθρώπους και αντίστροφα. Πρέπει το πολιτικό σύστημα το ίδιο σε ό, τι το αφορά, να δείξει ότι έχει πλήρη συναίσθηση του τι συμβαίνει αυτή τη στιγμή, σήμερα στη χώρα μας (…)», τόνισε ο Νίκος Αλιβιζάτος.
«Εάν λοιπόν, δεν αλλάξουν τα πράγματα και μείνουν ως έχουν, το μυαλό μου, πηγαίνει στο 2008 και στη διετία που ακολούθησε. Δηλαδή, πώς θα πείσεις έναν πιτσιρικά; Προσπαθήστε να μπείτε στο μυαλό ενός 20άρη πιτσιρικά, ο οποίος πνίγεται από την αδικία γιατί σου λέει μπορούσα να είμαι εγώ μέσα στο τρένο, η αδελφή μου ή ο καρδιακός μου φίλος μου, οι φίλοι μου κτλ. Εάν έχει πειστεί ότι όλα κουκουλώνονται, θα βγει έξω και θα τα σπάσει. Αυτό είναι το κρίσιμο μέγεθος, κατά την προσωπική μου γνώμη», κατέληξε ο κ. Αλιβιζάτος στο τέλος.
