Στις 10 Μαρτίου 1925 ιδρύθηκε ο Ολυμπιακός για να αποτελέσει το αντίπαλο δέος στον Πειραιά του ισχυρού εκείνη την εποχή Εθνικού, αλλά και των ομάδων της πρωτεύουσας, Παναθηναϊκού και ΑΕΚ.
Τότε, λοιπόν, ούτε ο Νότης Καμπέρος –ο άνθρωπος που εμπνεύστηκε το όνομα του νέου συλλόγου και έγινε ο πρώτος αντιπρόεδρός του– ούτε ο Μιχάλης Μανούσκος –πρώτος πρόεδρος και εκείνος που πρόσθεσε το «Σύνδεσμος Φιλάθλων Πειραιώς» στον τίτλο –ούτε κάποιο από τα 33 ιδρυτικά μέλη μπορούσαν να φανταστούν αυτό που θα ακολουθούσε.
Στα επόμενα χρόνια, στις επόμενες δεκαετίες, μέσα σε έναν αιώνα. Τους 323 τίτλους σε ομαδικά αθλήματα. Τα 21 ευρωπαϊκά σε τέσσερα ομαδικά αθλήματα, με κορυφαία στιγμή την ποδοσφαρική κούπα του 2024.
Τόσο από άποψη τίτλων, τροπαίων και διακρίσεων, με τον δαφνοστεφανωμένο έφηβο (εμπνευσμένος από τους Αρχαίους Ολυμπιακούς Αγώνες) να γίνεται συνώνυμο της επιτυχίας, όσο και στο κομμάτι της δημοφιλίας, ο Ολυμπιακός του κόκκινου (γενναιότητα και πάθος) και του άσπρου (αγνότητα) μετέδωσε τη φλόγα και τη δίψα του νικητή σε εκατομμύρια ψυχές και έγινε η λαοφιλέστερη ομάδα της χώρας.
Έχοντας ως πρώτη έδρα το Ποδηλατοδρόμιο, το οποίο ήταν γήπεδο με καρβουνόσκονη, η ομάδα του Πειραιά αγαπήθηκε ταχύτατα από τις λαϊκές μάζες, τον φτωχό κόσμο του μεροκάματου, της εργατιάς και της βιοπάλης και με το πέρασμα των χρόνων μπόρεσε να κάνει ένα μαγικό πάντρεμα, ενώνοντας κάτω από τη στέγη του ανθρώπους από διαφορετικές κοινωνικές και οικονομικές τάξεις αλλά και ετερόκλητες πολιτικές πεποιθήσεις.
Αυτό, άλλωστε, είναι και το μεγαλείο του Ολυμπιακού: Όλος αυτός ο κόσμος, όταν βρίσκεται στο «Γεώργιος Καραϊσκάκης», στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας, στο «Μελίνα Μερκούρη», στο «Καπαγέρωφ», αλλά και σε οποιοδήποτε γήπεδο αγωνίζεται, ιδρώνει μοχθεί και ματώνει είτε την «ερυθρόλευκη» φανέλα είτε το «ερυθρόλευκο» σκουφάκι, βλέπει γύρω του -στα σκαλοπάτια και στα τσιμέντα- «αδέρφια», «φίλους», τα οποία είναι μέλη μιας τεράστιας οικογένειας.
Ενός ξεχωριστού πολυαθλητικού και πολυτμηματικού οργανισμού, που οι άνθρωποι οι οποίοι κρατούν τα ηνία του θέτουν ως στόχο να έχουν τη σημαία του όχι απλά ψηλά αλλά στην κορυφή των κορυφών, δίνοντας χαρά και υπερηφάνεια στους φιλάθλους του.
Αν προσπαθήσει να απαντήσει κάποιος στο ρητορικό ερώτημα «Τι σημαίνει Ολυμπιακός για τον κόσμο του», το σίγουρο είναι πως το μυαλό, πέρα από τους εύλογους συνειρμούς που θα κάνει με μεγάλες και εμφατικές νίκες και με κατακτήσεις τίτλων σε όλα τα ομαδικά αθλήματα της χώρας, θα κατακλυστεί από όμορφες εικόνες, οι οποίες σημαδεύουν ανεξίτηλα έναν φίλο της ομάδας από μικρό παιδί μέχρι τα βαθιά γεράματα.
Ολυμπιακός, λοιπόν, σημαίνει εικόνες: Των πέντε αδερφών Ανδριανόπουλων που έπαιξαν όλοι τους στην πρώτη ομάδα, του αρχισκόρερ Γιάννη Βάζου, του αγωνιστή της Εθνικής Αντίστασης, Νίκου Γόδα, που εκτελέστηκε φορώντας τη φανέλα του συλλόγου, της ατμομηχανής που λεγόταν Ηλίας Ρωσίδης, του επιβλητικού Μπάμπη Κοτρίδη. Αλλά και του θωρηκτού Γιώργου Σιδέρη, του γκολτζή Υβ Τριαντάφυλλου, του βιρτουόζου Ρομέν Αργυρούδη και του αέρινου Γιώργου Δεληκάρη.
Ολυμπιακός είναι, επίσης, τα ανάποδα ψαλίδια του ανθρώπου-γκολ Νίκου Αναστόπουλου, οι εφορμήσεις του «Ράμπο» Τάσου Μητρόπουλου, οι εξωγήινες ντρίμπλες του Ζιοβάνι, τα φάουλ του Ριβάλντο, οι κούρσες του Τζόρτζεβιτς και του Γιαννακόπουλου, τα σεμιναριακά τάκλιν του Μέλμπεργκ, οι σφιγμένες γροθιές του Αμανατίδη, το αδάμαστο πάθος του Αβραάμ Παπαδόπουλου, οι σωτήριες επεμβάσεις του Νικοπολίδη, η αστείρευτη ποδοσφαιρική τρέλα του Γεωργάτου, το ταλέντο του αρχηγού της κούπας Κώστα Φορτούνη.
Και πλέον ο Ελ Κααμπί, ο Τζολάκης, ο Μουζακίτης, ο Κωστούλας και η παρέα τους.
Ολυμπιακός είναι ακόμη οι τρίποντες βόμβες-τίτλων και θριάμβων από τον «βασιλιά» Βασίλη Σπανούλη, το θρυλικό και αμίμητο πεταχτάρι του Γιώργου Πρίντεζη, οι επιθετικές ραψωδίες του Ζάρκο Πάσπαλι, το απαράμιλλο ταλέντο του Ρόι Τάρπλεϊ, ο χαρισματικός «πιστολέρο» Έντι Τζόνσον, η μπασκετική ευφυΐα ονόματι Ντέιβιντ Ρίβερς, η «ψυχάρα» Μίλαν Τόμιτς, ο «τίμιος γίγαντας» Αργύρης Καμπούρης. Και πλέον ο Κώστας Παπανικολάου, ο Σάσα Βεζένκοφ και ο Εβάν Φουρνιέ.
Ολυμπιακός παραπέμπει, επίσης, σε εμβληματικές φιγούρες, ικανότατους στρατηγούς και έμπειρους προφεσόρες των πάγκων όπως ο Μάρτιν Μπούκοβι, ο Ντούσαν Μπάγεβιτς, ο Ερνέστο Βαλβέρδε, ο Χοσέ Λουίς Μεντιλίμπαρ, ο Γιάννης Ιωαννίδης, ο Ντούσαν Ίβκοβιτς, ο Γιάννης Σφαιρόπουλος, ο Γιώργος Μπαρτζώκας.
Ολυμπιακός σημαίνει, βεβαίως, και ηγετικές φυσιογνωμίες στο διοικητικό τιμόνι, που ενισχύουν οικονομικά την ομάδα ώστε να μπουν και εκείνοι -δικαιωματικά- στο «χρυσό» βιβλίο της ιστορίας της όπως ο Νίκος Γουλανδρής, ο Σταύρος Νταϊφάς, ο Σωκράτης Κόκκαλης, ο Βαγγέλης Μαρινάκης, οι αδερφοί Αγγελόπουλοι, Παναγιώτης και Γιώργος.
Και, φυσικά, Ολυμπιακός είναι ο κόσμος του. Αυτός που -όπως λέει και ο ύμνος του συλλόγου- είναι πύρινος και δεν λυγά ποτέ και νιώθει την «υποχρέωση» να ακολουθεί και να στηρίζει την ομάδα στα εύκολα και στα δύσκολα.
Αυτός που τιμάει πάντα και δεν ξεχνάει ποτέ τους νεκρούς του, τα 21 αδικοχαμένα θύματα της Θύρας 7, αυτός που γεμίζει ανοιχτά και κλειστά γήπεδα, αυτός που μετατρέπει σε… πάρτι, υποδοχές παικτών σε αεροδρόμια.
Αυτός που έκανε τον Λάγιος Ντέταρι να νιώσει… πρωθυπουργός με την υποδοχή που του επιφύλαξε στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, αυτός που ξεχύθηκε κατά εκατομμύρια στους δρόμους και έκανε όλη τη χώρα να μείνει ξάγρυπνη μετά από την κατάκτηση του Conference League και τον ερχομό του πρώτου ευρωπαϊκού τροπαίου στην ποδοσφαιρική ιστορία της χώρας σε συλλογικό επίπεδο.
Ο Ολυμπιακός, λοιπόν, ο σύλλογος των 323 τίτλων, των 21 ευρωπαϊκών σε τέσσερα διαφορετικά ομαδικά αθλήματα, γιορτάζει σήμερα -με εφαλτήριο το κάστρο του, τον Πειραιά– και το σίγουρο είναι πως εκατό χρόνια δεν (του) είναι αρκετά…
Φευγάτε από μπρος, φευγάτε από μπρος
στο γήπεδο μπαίνει ο ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ!
Φτερά στα πόδια
καρδιά μες στα στήθια
που ‘δώσαν θριάμβους σαν παραμύθια.
