Το τρίτο μέρος της συνέντευξης του επιχειρηματία και επενδυτή, Μάνου Ξιώνη:
Επικροτήσατε την υπό εξέλιξη εξαγορά της ΕΧΑΕ -του Ελληνικού Χρηματιστηρίου εν τοις πράγμασι με τις σχετικές δηλώσεις σας στον Οικονομικό Τύπο ωστόσο αίσθηση είχαν προξενήσει οι αμέσως προηγούμενες δημόσιες δηλώσεις σας -διόλου φιλικές προς την διοίκηση του ΧΑ -ειδικά μετά την “διατάραξη των συναλλαγών” μετά την πολυπόθητη επί 15 ετία αναβάθμιση της εθνικής οικονομίας από την Moody’s. Οι «παροικούντες την Ιερουσαλήμ» που γνωρίζουν την ισχύ σας στους υπερεθνικούς οργανισμούς και κέντρα εξουσίας του λεγομένου «deep state» του υπερατλαντικού παράγοντα αποδίδουν την πολύ σημαντική εξέλιξη αυτή και σε εσάς- που ως γνωστόν βρίσκεστε σε ανοιχτό πόλεμο δεκαετιών με τους γνωστούς-αγνώστους της παλαιάς Σοφοκλέους τα λεγόμενα Ζόμπι της φούσκας του 99 . Το είπατε και το κάνατε έστω και παρασκηνιακά. Αν ναι γιατί;
Πρώτον, δεν υπάρχει σύστημα εξουσίας που θα βασίσει τη διαδικασία αποφάσεων και δράσεων στην υποκειμενική θέση ενός ανθρώπου παρά μόνον όταν αυτή ταυτίζεται με σοβαρούς συστημικούς λόγους. Δεύτερον, εκφεύγει των ορίων της κοινής λογικής η χρήση ενός “πυρηνικού όπλου” για την εξόντωση μερικών “παράσιτων”. Ωστόσο είναι αξιοσημείωτο ότι οι περισσότερες ξένες αγορές-όπως αυτές που απαρτίζουν το Euronext– έχουν αποβάλει προ καιρού με εθνικές κι όχι υπερεθνικές νόμιμες δράσεις αντίστοιχα παράσιτα και κυκλώματα, προκειμένου να μην διαταράσσεται η διεθνής τους εικόνα κι αξιοπιστία έναντι των μεγάλων διεθνών επενδυτικών σπιτιών και των Οίκων αξιολόγησης.
Εν προκειμένω, η δράση αυτών των κυκλωμάτων λειτουργεί αποτρεπτικά στην ευνοϊκή για κάθε κεφαλαιαγορά είσοδο μεγάλων παραδοσιακών επιχειρήσεων. Είναι γνωστό ότι αν είχε επιτευχθεί η πλήρης εκκαθάριση του ΧΑ από αυτά τα κυκλώματα θα είχαν αρθεί σε μεγάλο βαθμό τα τεχνοκρατικά εμπόδια που συνετέλεσαν στην μη αναβάθμιση της ελληνικής αγοράς -σε αναντιστοιχία με την αντικειμενικά δυσκολότερη αναβάθμιση σε investment grade της Ελληνικής Οικονομίας. Γιατί να ρισκάρουν την φήμη τους επιχειρηματικά τζάκια δεκαετιών με την είσοδο σε μια ρηχή κεφαλαιαγορά προκειμένου να διακινδυνεύσουν να βρεθούν απρόκλητα στο στόχαστρο κάποιων επαγγελματιών εκβιαστών των παρα-οικονομικών και παρα-δημοσιογραφικών κυκλωμάτων ως νέοι «καλοί πελάτες» όταν δεν έχουν καμία κεφαλαιακή ή χρηματοδοτική ανάγκη ή όταν το risk/reward ratio μιας Δημόσιας Εγγραφής δεν είναι ανάλογο;
Όσο για τον συγκριτικά χαμηλό όγκο συναλλαγών και της συνεπακόλουθης ρηχής αγοράς δεν είναι αίτιο αλλά σύμπτωμα του αιτίου που κρύβεται πίσω από αυτά τα κυκλώματα χειραγώγησης και κυρίως «δολοφονίας χαρακτήρα». Η ψυχρή αλήθεια των αριθμών, όπως ενδεικτικά ο ανησυχητικά χαμηλός αριθμός ενεργών μερίδων, η χαμηλή καθαρή κεφαλαιακή εισροή στο ΧΑ παρά τις χρηματιστηριακές ανόδους, οι αδιάψευστοι μάρτυς της αδιαφορίας των νεώτερων επενδυτών για το ΧΑ ενώ στρέφονται σε επικίνδυνες κατά την ταπεινή μου κρίση αγορές όπως αυτή των Cryptos.
Εσείς ορθοπολιτικά σωστά μπορεί να εξακολουθείτε να αρνείστε τις στενές σχέσεις σας με το λεγόμενο «βαθύ κράτος» αλλά εμείς θα επιμείνουμε να σας ρωτάμε γιατί αυτή η εντεινόμενη ανησυχία σας και οι πιο συχνές δημόσιες προειδοποιήσεις σας για την νέα επερχόμενη διεθνή κρίση; Τι σας ανησυχεί περισσότερο;
Μόνον ως «ουδέτερος παρατηρητής» των εξελίξεων θα μπορούσα να επιβεβαιώσω τις δημόσιες τοποθετήσεις μου που εδράζονται στον ορθολογισμό και όχι στην σφαίρα της συνομωσιολογίας. Υπάρχουν πολλοί σοφότεροι εμού που έχουν προειδοποιήσει αναλόγως συνεπώς καμία αξία δεν έχει μια αόριστη προειδοποίηση για ένα γεγονός που όλοι βλέπουν να ρχεται αλλά κανείς δεν θέλει να συνειδητοποιήσει ότι δεν θα αποφύγει τις συνέπειες όσο risk averse profile κι αν διαθέτει.
Κάποια μικρή αξία μπορεί να έχει μια πιο συγκεκριμένη εκτίμηση κινδύνου και ως γνωστόν οι αγορές στατιστικά πάντα υποεκτιμούν η υπερεκτιμούν τον συστημικό κίνδυνο που πρωταρχικά πηγάζει από τον ωκεανό χάρτινου άνευ αντικρίσματος χρήματος και το βουνό του παγκόσμιου δημόσιου κι ιδιωτικού χρέους που οδεύει σε ανεξερεύνητα δυσθεώρατα ύψη.
Ωστόσο μπορεί οι κρίσεις χρέους να είναι αναπόφευκτες ακολουθώντας το ίδιο pattern επί αιώνες, αλλά όχι αντίστοιχα τα αποτελέσματα της διαχείρισης των κρίσεων. Το ανησυχητικό είναι ότι στην τελευταία δεκαετία χάθηκαν σπουδαίες προσωπικότητες με εμπειρία στη διαχείριση τόσο οικονομικών όσο και γεωπολιτικών κρίσεων. Εξίσου αναντικατάστατη η πολεμική τους εμπειρία που συνετέλεσε στην αποφυγή εκτεταμένης κλίμακας επικίνδυνων πολεμικών συρράξεων επί δεκαετίες, όπως αυτή του πραγματικού νικητή του Ψυχρού πολέμου του George Bush. Ανεξαρτήτως από ποια θέση υπηρέτησε το Δυτικό σύστημα και παρά την άδικη φήμη του ως «ιέρακα» ήταν εκείνος που με την τεράστια παρασκηνιακή του ισχύ και την αθόρυβη παρέμβαση του στην πράξη συγκρατούσε τα νεόκοπα άκαπνα γεράκια της θεωρίας από επικίνδυνες γεωστρατηγικές ακρότητες όπως αυτές που διαδραματίζονται στις μέρες μας.
Δεν γνωρίζουν οι πολλοί εν Ελλάδι επικριτές του ότι ο ίδιος ο τότε πλανητάρχης αν και γόνος μιας από τις ισχυρότερες επιχειρηματικές δυναστείες του πλανήτη -εθελοντής στον ΒΠΠ κι επιζών ως εκ θαύματος -πιλότος αεροπορικής επιδρομής στον Ειρηνικό Ωκεανό -δεν χρειαζόταν τους “άκαπνους ειδικούς” περί πολέμου.
Επίσης αναντικατάστατη απώλεια για την Δύση ήταν αυτή του Paul Volker του κεντρικού τραπεζίτη που ανέταξε την αμερικάνικη οικονομία με το λεγόμενο Volker Shock και έβγαλε την Δύση από την παγίδα του στασιμοπληθωρισμού της δεκαετίας του 70. Μπορεί οι διάδοχοι του στο τιμόνι της FED Alan Greenspan & Ben Bernanke να του έκλεψαν την δόξα στη διαχείριση των οικονομικών κρίσεων στο ευρύ κοινό αλλά ήταν λιγότερο γνωστό ότι ο πρώτος που καλούσαν κάθε φορά μετά το 1979 όλοι οι πρόεδροι των ΗΠΑ να βγάλει τα κάστανα από την φωτιά ήταν ο πολύπειρος σοφός που απολάμβανε της εμπιστοσύνης των γνωστών ισχυρότερων οικογενειών του πλανήτη ο μετριόφρων αλλά όχι μετριοπαθής Paul Volker
Όσο για την καταστροφολογία που επικρατεί στον συστημικό Τύπο και τις αντιδράσεις στην νέα ηγεσία των ΗΠΑ αρκεί να ανατρέξει στα πρωτοσέλιδα των ίδιων ΜΜΕ της Πολιτικής Ορθότητας 40 χρόνια νωρίτερα για να διασκεδάσει τους φόβους του, βλέποντας τις ίδιες αντιδράσεις από τα ίδια ακριβώς socialiberal μέσα πανεπιστήμια, κόμματα, show bizz κτλ για την “επάρατο δεξιά” τον…”αποτυχημένο…αγράμματο…παλιάτσο” και την “συντηρητική αντεπανάσταση” που δήθεν θα κατέστρεφε την Δύση και τον κόσμο ολάκερο σε πυρηνικό ολοκαύτωμα.
Τελικά οι ίδιοι σοβαροφανείς γκουρού διαψεύστηκαν πανηγυρικά με την ανάκαμψη της οικονομίας και τη θριαμβευτική νίκη της Δύσης στον Ψυχρό Πόλεμο, χωρίς να πέσει μια τουφεκιά. Το μόνο που άλλαξε από το ’80 είναι ότι το όνομα του Ρήγκαν έχει αντικατασταθεί από εκείνο του σημερινού πλανητάρχη. Προφανώς και δεν υπάρχει “αντισυστημικός” πρόεδρος στην ιστορία των ΗΠΑ και δεν αναμένεται στο ορατό μέλλον. Περιττή η επέκταση στην κοινοτοπία για την σημερινή έλλειψη χαρισματικών ηγετικών προσωπικοτήτων στην Ευρώπη επιπέδου Μιτεράν, Κόλ, Θάτσερ γεγονός ανησυχητικό σε εποχή αναταράξεων και γνωστό τοις πάσι.
Είστε το ίδιο ανήσυχος για την Ελλάδα;
Όχι τόσο στα οικονομικά όσο στα γεωπολιτικά. Σίγουρα όχι τόσο όσο το 2008 όταν γύρισα από τα Η.Α.Ε κατόπιν προσκλήσεως του εκεί ισχυρού παράγοντα της οικονομίας του υπουργού Εθνικής Οικονομίας Sultan Al Mansoori, μίας μεγαλοφυΐας με υψηλό επίπεδο αληθινής παιδείας που όπως και οι εκπρόσωποι των πλουσιότερων πετρελαιοπαραγωγικών χωρών δεν έκλειναν μάτι από την ανησυχία τους και την συνεχή αντίδραση τους στην κρίση της Lehman Brothers και τις επιπτώσεις της στις δικές τους ισχυρές χώρες.
Σίγουρα δεν παρατηρείται σήμερα η “μαγική εικόνα Νιρβάνα” που αντίκρισα όταν γύρισα τον Οκτώβριο του 2008 στην Αθήνα όπου στην πλέον καταχρεωμένη ευρωπαϊκή οικονομία κυριαρχούσε ο εθνικός μύθος της δήθεν “θωρακισμένης οικονομίας” και στα εγχώρια ΜΜΕ κυριαρχούσε η μικροπολιτική και το σκάνδαλο Βατοπεδίου
Πιστεύω ότι παρά τους αναμενόμενους γεωπολιτικούς και μικροπολιτικούς κλυδωνισμούς θα τα καταφέρουμε για αρκετά χρόνια ωσότου η ωρολογιακή βόμβα της δημογραφικής κατάρρευσης δημιουργήσει μετά το 2032 μια νέα κρίση χρέους με καταλύτη το κρυφό χρέος των ασφαλιστικών ταμείων. Μόνο παράθυρο αισιοδοξίας στο μείζον αυτό ζήτημα είναι ότι αφορά στην πλειονότητα των χωρών της Δύσης και όχι αποκλειστικά την ελληνική κοινωνία και οικονομία.
Σε κάθε περίπτωση η Ελλάδα προορίζεται για διεθνές ενεργειακό Hub. Η προνομιακή θέση της στους ενεργειακούς δρόμους σε συνδυασμό με την έναρξη εκμετάλλευσης των πλούσιων ενεργειακών κοιτασμάτων από τις πολυεθνικές του πετρελαίου διαφαίνονται ως οι εξωγενείς εγγυητές της σταθερότητας της χώρας εντός του 21 ου αιώνα.Η “οικονομία του υδρογόνου” αναμένεται να αποτελέσει ένα προνομιακό πεδίο ανάπτυξης της εθνικής οικονομίας.
