Αναφορικά με τις δηλώσεις του παρουσιαστή Άρη Πορτοσάλτε, ο οποίος σχολιάζοντας απόφαση του Μονομελούς Πρωτοδικείου Αθηνών, που έκρινε νόμιμη την κήρυξη απεργίας της «Ένωσης Ελεγκτών Εναέριας Κυκλοφορίας Ελλάδας» και της «Ένωσης Ηλεκτρονικών Μηχανικών Ασφαλείας Εναέριας Κυκλοφορίας Υπηρεσίας Πολιτικής Αεροπορίας» για τις 9 Απριλίου 2025, ανέφερε ότι «η απόφαση θυμίζει την Αλβανία του Χότζα», οφείλουμε να επισημάνουμε τα εξής:
Ένα κράτος, μπορεί να ορίζεται ως Κράτος Δικαίου, μόνο όταν τα δικαιώματα υπάρχουν όχι ως απλές θεωρητικές κατασκευές, αλλά για να μπορούν να ασκούνται και να εκπληρώνουν τον κοινωνικό σκοπό για τον οποίο θεσπίστηκαν από το Σύνταγμα και τους νόμους.
Ιδίως δε, το δικαίωμα της απεργίας, το οποίο, όπως κάθε δικαίωμα, ελέγχεται δικαστικά ως προς τα όρια εφαρμογής του, αποτελεί ένα από τα πιο συμπιεσμένα δικαιώματα της συνταγματικής έννομης τάξης, αφού λόγω του πολύ αυστηρού νομοθετικού πλαισίου που περιορίζει ήδη σημαντικά τη δικαστική κρίση, μόνο το 1/10 περίπου των απεργιών που προκηρύσσονται, κρίνονται ότι πληρούν τα κριτήρια του νόμου.
Ως εκ τούτου, πρέπει να γίνει κατανοητό ότι στοιχείο απολυταρχισμού δεν μπορεί να είναι ο δικαστικός έλεγχος της άσκησης ενός δικαιώματος, όπως απαραδέκτως ισχυρίσθηκε ο ως άνω παρουσιαστής, αλλά οι στοχευμένες επιθέσεις κατά αποφάσεων της Δικαιοσύνης και η ενεργοποίηση του κοινωνικού αυτοματισμού εκ μέρους των εκπροσώπων της «τέταρτης εξουσίας», κάθε φορά που αποφάσεις της Δικαιοσύνης που κρίνουν νόμιμη μια απεργία, ενοχλούν κυβερνήσεις ή επιχειρηματικούς ομίλους.
Η συνεχής δε αναφορά στο όνομα και το βαθμό της συναδέλφου, είναι ενδεικτική του ότι στόχος δεν ήταν απλώς η κριτική στη δικαστική απόφαση, αλλά η συστηματική καλλιέργεια φόβου στο δικαστικό Σώμα και ο αθέμιτος επηρεασμός της κρίσης των δικαστικών λειτουργών σε ανάλογες περιπτώσεις στο μέλλον.
Η Ένωση Δικαστών και Εισαγγελέων θα αντιστέκεται σε τέτοιες πρακτικές και μεθοδεύσεις. Δηλώνουμε παρόντες στην προστασία κάθε κοινωνικού και ατομικού Συνταγματικού δικαιώματος. Δεν θα αφήσουμε να διαχυθεί και να κυριαρχήσει ως αντίληψη το δόγμα του εκφοβισμού και του κοινωνικού αυτοματισμού.
